Mijn nieuwe blog - linkje

Omdat er naar gevraagd werd, hier maar even de link van mijn nieuwe blog. (ja, ik ben te lui om mensen apart een berichtje te sturen)

http://dyingforadream.punt.nl/

Volgen mag altijd, evenals berichtjes sturen en reacties posten.

I'm quitting, and starting again

I think I'm quitting this blog. Why? Because blogspot works like crap... I think.

Ik houd natuurlijk niet helemaal op met bloggen. Nee, daarvoor is het veel te leuk. Maar ik vertrek wel naar een andere site. Vooral ook omdat deze blog wederom veel te rommelig is geworden. Alles staat door elkaar heen, er is geen duidelijke rode lijn en ik update daarbij ook nog eens enorm onregelmatig. Nee, ik begin weer overnieuw en dit keer doe ik het goed.
Ik begin een nieuwe blog, helemaal in het teken van mijn nieuwe, de laatste tijd zeer duidelijk versterkte motivatie en toewijding aan pro-ana. Het lukt niet meer van deze blog nog iets te maken. Mijn nieuwe blog begin ik komende maandag, de dag dat ik begin aan mijn minimum food 'dieet' en er weer vol tegenaan ga. Ik zal elke dag updaten zover ik niet gehinderd word en alles bijhouden. Een dagelijks dagboekje van hoe ik mij voel en van hoe alles ging qua mijn afvalmissie.

Wil je de link van mijn blog? Reageer dan hier even. Als er niemand is met ook maar enige interesse, dan is het natuurlijk nogal onnodig om hier meteen al de link te posten, niet waar?

No escape

Looking in the mirror
Expecting to find myself
Expecting to recognize
Who is the stranger looking back?
Who is the one looking so confused?

It can't be
That is not me
I'm not that girl
i see right now
I don't recognize
the eyes that stare at me

But it has to be
There's no one else
Who could resemble
The staring girl
on the other side
of that goddamn mirror
It's a shock to find out
To know that eyes are mine

While thinking I have no idea
Who or what I am
Feeling like a ghost again
Going through life
Not having one particular form
captured in a body
There is no way out

Locked for eternity
inside a body
That isn't mine

Getting started again

Schraap jezelf weer bij elkaar en ga verder met het werk dat je al zo lang naast je hebt laten liggen.

Misschien wel. Ik wil het wel weer graag.

Doe het dan. Je weet dat je het kunt. Maar dan moet je er wel nu meteen weer aan beginnen.

Ik moet wel weer helemaal opnieuw beginnen. Oh, wat zonde! Wat stom, stom, stom, stom. 

Des te meer reden. 

Gelijk heb je. Goed, ik begin wel weer. En dit keer zet ik door. Deze keer doe ik het goed.

Ik ga er weer mee beginnen. Echt zin heb ik niet, maar het zal toch echt moeten gebeuren. En stiekem wil ik het ook. Stiekem wil ik het ook gewoon echt weer. Dus ik ga er weer mee beginnen. En deze keer ga ik er mee door. Deze keer houd ik niet halverwege ineens op. Deze keer ga ik door tot het eind.
Waarmee ik weer ga beginnen? Ochja, dat moet natuurlijk ook verteld worden. Afvallen. Ik ga weer afvallen. Niet gewoon even op dieet bedoel ik daarmee. Niet gewoon een paar weekjes niet meer snoepen. Nee, de komende weken, tot de zomervakantie, ga ik leven op een appel per dag. Het is mij eerder gelukt en dus moet het nog eens lukken. Op die manier weeg ik 55 kilo wanneer de zomervakantie weer aanbreekt. Een mooi eindpunt, toch? Nee, spreek me maar niet tegen. Probeer mij er maar niet van te weerhouden, ik verander toch niet van gedachten. En eigenlijk moet ik bekennen... dat ik mij er toch wel weer op verheug.

...

Just shoot me.

Breek me

Doe me pijn.
Breek me met je eigen handen.
Vermorzel me.
Zorg dat er niets meer van mij over blijft.
Vernietig mijn zenuwen.
Knijp zo stevig in mijn hart dat ik er niets meer van voel.
Vermoord me.
Vermoord de innerlijke mij.
Ga verder dan iemand ooit is gegaan.
Maak alles kapot, onherstelbaar.

Alles steekt mij. Alles doet mij pijn.
Iedereen lijkt, één voor één, een mes in mijn hart te steken.
Maar niemand steekt diep genoeg.
Het doet pijn. Het blijft pijn doen. Maar niet genoeg.

Het zijn altijd juist de oppervlakkige sneetjes die het meeste pijn doen.
De kleine wondjes die het langste blijven irriteren.
Ik besta uit duizend en één krassen.
Krassen. Pijnlijke, jeukende, stekende krassen.
Ze gaan niet weg, worden steeds weer open gehaald.
Het is onuitstaanbaar. Het doet pijn, zo ontzettend veel pijn.
Steek me dieper dan dat.
Je mag me pijn doen, ik vind het fijn.
Maar houd niet op na het kleine sneetje. Ga door, steek dieper.
Ga door totdat ik niets meer voel.
Ga door totdat ik uit niets meer besta.
Vermorzel me.
Breng een glimlach van opluchtig en verlossing op mijn gezicht.
Genees me door mij eerst kapot te maken.
Breek me, voordat ik de kans krijg om toch het genezingsproces in stand te zetten en scheef te groeien.

Help

Stom

Ik had nooit die mail moeten versturen.
Alles wordt niet weer beter, zoals ik even had gedacht.
Het wordt alleen nog maar 20 keer moeilijker, pijnlijker en verschrikkelijker.
Stom om zo naïef te zijn.
Ik had na moeten denken.
Mijn optimisme heeft het weer verpest, hoor.
Ik had mijn bek moeten houden tegen de psychologe.
Ik had mijn bek moeten houden tegen iedereen op msn.
Ik had die stomme mail niet moeten versturen.
Ik had niet moeten twijfelen toen ik het potje medicijnen in mijn handen had.

Ik heb het verpest. Stom. Stom. Stom.
Inderdaad. Maak je borst maar nat en bereid je voor op pijn, pijn, pijn, teleurstellingen en nog meer pijn.
Verdomme.

Verandering?

Ik heb een lange dag samen te vatten. Of nee, een korte dag waarin veel is gebeurt, laat ik het zo zeggen.
Mijn dag begon rustig.Ik kon een uur of twee uitslapen. Aangezien ik om 10 uur een afspraak had met mijn psychologe, kon ik rustig uitslapen tot 9 uur. Nog anderhalf uur van tevoren op school zitten, daar zag ik het nut ook niet echt in. Dus ik stond daar om 10 uur in de praktijk, keurig netjes op tijd. Het begon allemaal zoals altijd. Ze vroeg hoe het op school ging en we hebben een beetje gepraat en al. Gekeken naar mijn negatieve kijk op de leerstof en de toetsen, sinds de grote tegenvallers deze periode en dat ik nu dus ook geen zin meer heb om te leren. (als ik leer en uren er aan besteed haal ik vijven, zo niet dan haal ik bijna hetzelfde). We hebben wat voorbereidingen gedaan op de komende EMDR sessies (vanwege de jaren gepest en al) en wat folders doorgelezen. Alles ging zoals altijd tot het einde en ik stond net op het punt weg te gaan. Nog met het voornemen tegen haar te beginnen over alles van de afgelopen tijd. Ik tijdrekken en heel stotterend een aanloopje maken naar het moment waarop ik zou zeggen wat er scheelde. Ik kan je zeggen: het had soepeler en met minder haperen gekund als ik het niet zo eng had gevonden, maar het is gelukt. Heel leuk met het resultaat dat ze mijn ouders een mail gaat sturen/gaat bellen om ze even op de hoogte te stellen van mijn niet zo blije humeur de laatste tijd. Waarschijnlijk kan ik binnenkort een gesprek met hun verwachten dat eindigt met dat mijn vader er helemaal niets van snapt en niet begrijpt waarom ik mij zo rot voel en mijn moeder die het probeert te snappen maar daar ook niet helemaal in slaagt. Ik ben gewoon een vreemd kind om mee om te gaan, blijkbaar. Maar in ieder geval is het wel beter als ze het weten, denk ik. Teleurstellend voor ze ook waarschijnlijk. Ze dachten net dat het weer goed met mij ging. Nou, mis dus.
Maar toch de grootste verandering heb ik zelf aangebracht. En ja, hier wil ik graag een applausje voor. Maar ik heb dus degenen die ik zo keihard heb laten vallen, de drie die ik eerder nog vrienden kon noemen en waarvan ik hoop dat nog steeds te kunnen, een mail gestuurd. Een lichte uitleg en samenvatting van wat er aan de hand is en natuurlijk een excuses. Ik ben bang geweest voor het versturen. Ik heb getwijfeld en deed er langer over dan zou moeten, maar heb het toch verstuurd en ben er blij mee. Doodsbang, dat nog steeds, maar op de een of andere manier toch beter. Nu nog wachten op een mail terug. Weer ben ik bang, maar dan vooral om het feit dat ze niet blij gaan zijn. Misschien zijn ze wel kwaad en willen ze niets meer met mij te maken hebben. Want hoe stom ook, die gedachte zit in mijn hoofd. Ik weet namelijk dat ik dat niet aan zou kunnen. Niet op het moment dat ik een stukje van mijzelf weg geef en net met trillende benen over mijn angst probeer te stappen. Waarschjnlijk zou dat mij nog dieper in een depressie storten dan nu al het geval is.

Ach, niet meer aan denken. Nu eerst slapen.Ik heb deze week al veel te weinig energie op gepompt. Gemiddeld 4/5 uur per nacht. Nee, ik moet nu toch echt mijn ogen dicht doen. Weltrusten.

Rot op

Verdomme. Verdomme. Verdomme. VERDOMME!

Iedereen mag voor mijn part oprotten. Gewoon ter plekke ontploffen. Overreden worden door een bus. Sterven aan een hartaanval. Bekogeld worden door atoombommen. Neergeschoten door een terrorrist. Geplet door een piano. Het kan mij allemaal geen fuck schelen, als ze maar oprotten. Weg. Laat me met rust. Val me niet meer lastig. Verdomme. Verdomme. Verdomme. Ik wéét dat ik niets kan, dat ik niets waard ben. Ik wéét dat ik alles verdomme verpest en alles fout doe. Ik weet het. Ik weet het. Ik weet het. Ik WÉÉT het!

Ik weet dat ik een 3,5 op wiskunde heb gehaald. Ik weet dat ik keihard ga blijven zitten. Ik weet dat het allemaal mijn eigen schuld is. Ik weet dat ALLES mijn schuld is. Dat hoeven ze niet ELKE keer weer op te brengen. Ik WEET het.
Maar heb had gewoon echt mijn best gedaan dit keer. Of nouja, tot zover dat kon. Tot zover ik dat mentaal op kon brengen zonder in te storten -wat ik uiteindelijk toch wel deed. Ik heb het echt geprobeerd. Ik heb geleerd, mensen om hulp gevraagd en samenvattingen gemaakt. Ik heb dagen lang van tevoren gestudeerd en in de tussenuren nog koortsachtig alles nagekeken. Ik heb mezelf daarmee uitgeput totdat ik er bij neerviel. VERDOMME IK HEB HET GEPROBEERT.
En toch hé, toch mislukt alles. Toch verpest ik alles weer. TOCH MOETEN ZE HET ER NOG EENS INWRIJVEN OOK.

NOU ROT DAT OOK MAAR OP.

Laat me met rust. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op.
Ze mogen mij ook wel zelf van een klif gooien, hoor, vind ik ook geen probleem. Als ze dat zo graag willen. Als ze mij dan zo ontzettend graag van streek willen maken. BEST.

Rot op. Rot op. Rot op. Rot op.

Ik wil...

Ik wil schreeuwen, krijsen, alles kapot scheuren. Ik wil het behang van de muren krabben en met een mes alles om mij heen bekrassen. Ik wil het vernielen, allemaal. Niets mag nog heel blijven. Het moet zijn zoals ik mij van binnen voel: over hoop gehaald, aan stukken gescheurd, in flarden nog in elkaar hangend, kapot, wanhopig.
Maar wat ik nog het liefste wil is huilen. Gewoon ergens in een hoekje kruipen en alles er uit janken. Ik wil tranen verspillen en zo lang huilen dat ik geen lucht meer krijg. Ik wil het kwijt. Ik wil het allemaal kwijt. Het moet van mijn hart, kwijt.
Maar huilen wil niet meer. Het beste dat ik nog voor elkaar krijg is nattigheid in mijn ogen en als ik geluk heb een kleine traan over mijn wang. maar daar blijft het dan ook bij. Meer komt er niet. Ik kan het niet meer. Ik kan niet meer huilen. Ik kan alles niet meer kwijt. Het enige wat ik nog kan is voor mij uit staren en alles opkroppen. Ik kan mij rot en beroerd voelen. Ik kan van binnen verscheurd worden van verdriet en helemaal kapot gaan. Maar meer nog steeds niet, en helaas ook niet minder. Ik wil dit niet meer. Ik wil weer kunnen lachen. Ik wil mij weer goed voelen. Ik wil weer zelfverzekerd zijn en niets meer geven om hoe ik er uit zie. Ik wil niet meer zo eenzaam zijn en gewoon weer vrienden kunnen hebben. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet meer willen vluchten. Ik wil dat alles weer gewoon wordt zoals het altijd al was. Zoals het een paar weken geleden nog was. Ik wil dat alles weer gewoon... dat alles weer gewoon 'gewoon' word.

Ik wil zo veel. Maar willen is iets anders dan het ook daadwerkelijk krijgen of zien gebeuren. Helaas heb ik dat vaker gezien dan ik zou willen.
Weer dat woord.
"Ik wil..." "Ik wil..." "Ik wil..."
Ben ik egoïstisch omdat ik zo veel wil?
Ben ik hebberig?
Zelfzuchtig misschien?

Misschien moet ik mij maar beperken tot 1 ' ik wil'.

"Ik wil weer gelukkig zijn."

Tijdverspilling

Oh, de dag begon nog zo goed! Ik werd wakker met een 'het gaat wel oké' humeur en het werd bijna zo goed dat ik zonder erg veel acteerwerk een lachje op kon zetten. Waarom stortte alles dan in zodra de avond zijn entree maakte? Ik heb absoluut geen energie meer en voel mij weer even beroerd als gisteren en de dagen er voor. Bah. Bah, bah, bah, bah, bah.

Alles lijkt nuttelozer te worden met de seconde. Waarom zou ik nog een boek lezen? Waarom  nog een tekening maken? Waarom nog het sudoku boekje tevoorschijn pakken en waarom überhaupt nog iets doen? Waarom zou ik nog gaan slapen? Waarom zou ik wakker blijven? Wat doe ik in hemelsnaam achter de computer en wat moet ik nou op het internet? Heeft het nog nut om mijn arm op te tillen? Zou het nog wat uitmaken of ik de hele dag voor mij uit staar, of actief dingen ga doen? Waarschijnlijk niet. Het heeft ook allemaal geen nut meer. Dit heeft geen nut meer. Deze blog heeft geen nut meer. Wat een tijdverspilling is het leven toch.

De verdrinkingsdood

Uit alle macht probeer ik mijn tranen op te vangen.
Het gaat goed. Enkel een paar keer een beetje gemorst.

Maar het worden er steeds meer.
Het lijkt niet meer te stopen.

Mijn emmer loopt over en de vloer wordt nat.

De zorgvuldig opgebouwde muren om mij heen weerhouden het water ervan om weg te stromen.

Geen seconde komt het bij mij op ze neer te halen.

Het waterpeil blijft stijgen, de lucht raakt op.

Toch te bang de muur neer te halen.

Angst haalt mij weer eens keihard onderuit.

Het leek zo'n goed idee.
Had ik de verdrinkingsdood maar voorzien.

Steeds sneller. Sneller. Sneller

Je hebt het vast wel eens gezien. Je laat iets vallen en probeert te zien hoe snel het voorwerp valt. Natuurlijk kun je dat niet met het blote oog zien. Maar je kunt je vast nog wel 1 iets herinneren. Weet je nog hoe het leek of dat voorwerp steeds sneller begon te vallen?

Alles gaat steeds erger. Het weekend waar ik zo naar uitkeek en waarvan ik dacht dat het mij wat op zou vrolijken... het is een langzame hel geworden. Ik doe niets meer. Ik heb nergens meer zin in. Douchen heb ik al dagen niet meer gedaan, evenals het kammen van mijn haar. Al sinds het moment dat het weekend was aangebroken, slaap en leef ik in dezelfde kleren. De afgelopen 3 of 4 dagen heb ik mij niet 1 keer omgekleed. Het enige waar ik mijzelf nog toe kan zetten is wakker worden, mijn bed na een halfuur uit komen, mijzelf naar beneden en vervolgens naar de computer slepen en om de zoveel tijd wat voedsel naar binnen toe schuiven. Waarom zou ik nog meer doen? Ik kan niets meer doen. Vroeger schreef ik nog wel eens. Dan sprak ik met mensen af of deed ik gezellig een spelletje met mijn broertje of zusje als ik mij helemaal verveelde. Van schrijven, verhalen schrijven, zie ik het nut niet meer en zo ook het plezier niet. Afspreken durf ik niet meer, op dezelfde manier waarop ik geen enkel contact meer durf te zoeken. Voor het spelletje heb ik geen energie meer en is de lol er op die manier voor mij ook al snel weer vanaf.
Leven doe ik al niet meer. Ik kijk nergens meer naar uit en het enige dat ik nog doe is slapen, wakker worden, ademen, eventueel naar school gaan, voor mij uit staren, eten en vervolgens weer slapen. Alle redenen voor mij om door te gaan vervagen langzaam en zo langzamerhand blijft er helemaal niets meer van over. Alles doet alleen nog maar pijn, en dat is het enige geworden dat ik nog voel. Vreugde is er al lang niet meer. Zelfs woede, jaloezie, irritatie, ergernis... alles is weg. Alles, behalve die alles doorgrondende pijn. Niets dat mijn aandacht er nog vanaf kan leiden.

Dat ik mijzelf in een visuele cirkel bevind weet ik zelf ook wel. Contact durf ik niet meer te zoeken, ik ben er doodsbang voor geworden, maar de eenzaamheid maakt mij kapot van binnen. Natuurlijk ben ik weer de laffaard dat ik die angst voor mij laat spreken. Ik voel hoe ik steeds dieper in de depressie wordt gezogen. Ik merk gewoon hoe het met de dag erger wordt. Het zal waarschijnlijk dan ook niet al te lang meer duren of ik hak de knoop eens door. Voor mij hoeft het al lang niet meer en ik ben bijna zo ver dat ik de daad bij het woord kan voegen. Dood hoef ik niet perse, zolang het maar ophoud. Het moet gewoon stoppen. Nu. Nu meteen. Voordat ik echt mijn verstand verlies. Voordat het mij echt te veel wordt.

Take away my feelings

Mak me feel nothing more

Happyness is allready gone forever

Now take away the pain with you too

Take away my feelings

Make me nothing more then air

Light enough to fly forever

Light enough to fly away

Hoe langer de val, des te sneller dat de grond op je af komt. 

Ik val te snel. Veel te snel en steeds weer sneller. Het is geen kwestie van maanden meer. Geen kwestie van weken. Het is een zaak van dagen geworden. Nog even en we kunnen spreken van uren, minuten... seconden.

Waarom? En hoe?

Waar doe ik het nog voor? De eer? Het respect? Voor succes? Omdat ik hoop heb dat het beter wordt? Omdat ik hun niet wil laten winnen? Omdat ik niet op wil geven?

Eer is er niet meer te behalen in dit spel.
Hetzelfde geldt voor respect.
Succes is ook al lang niet meer binnen handbereik.
De hoop dat het beter wordt is al tijden geleden vervlogen.
Ze hebben al gewonnen, dat hebben ze altijd al gedaan.
Ja, ja, ik wil opgeven.

Misschien moet ik het wel gewoon doen. Gewoon er een einde aan maken. Of het in ieder geval proberen. Ik kan kijken hoe mijn lichaam reageert op 50 asperientjes. Ik kan hierbij nog een lading vetverbranders en andere willekeurige dingen bij gooien. Nee, inderdaad. Het zijn niet echt de basispilletjes waarmee over het algemeen zelfmoord wordt gepleegd. Succes zullen ze wellicht ook niet hebben. Maar toch... ik kan het proberen. Roeien met de spanen die je hebt, niet waar? Aan het het goede spul, de pijnstillers en slaapmiddelen waarmee je jezelf van een hartaanval kunt verzekeren, kan een 16 jarig meisje zonder bijzondere aandoeningen niet komen. Veel anders spul heb ik dus niet.
Waarmee zou het nog meer kunnen? Springen? Nee, er is kans dat ik het overleef. Kans dat ik het overleef en mijn gezicht en de rest van mijn lichaam voor de rest van mijn leven ruwelijk verminkt is.
Snijden doet te veel pijn, niet? Die kan ik dus ook al wel zo goed als meteen afschrijven. Angsthaas dat ik ben.
Ik zou mijzelf natuurlijk ook kunnen verstikken. Ja, daar voel ik wel wat voor. Maar hoe? Wat is de beste manier? Mijn eerste idee was dat ik een riem om mijn keel kon leggen, veel te strak natuurlijk. Maar kom op zeg, hoe groot is die kans van slagen nou werkelijk? Een plastic zak over mijn hoofd trekken en vastbinden om mijn keel... Het lijkt me pijnlijk, best wel moeilijk, niet erg succesvol en vooral ook verschrikkelijk voor mijn ouders -of wie dan ook- om mij zo te moeten vinden. Je dochter dood aantreffen is al erg genoeg. Je dochter dood aantreffen met een plastic zak over haar hoofd is minstens 20 maal erger. Nee, dat wil ik ze niet aan doen.

Ach wat, ik brainstorm vannacht wel verder ofzo. Misschien dat ik morgen wakker wordt met een geniaal idee of iets dergelijks.

Cut me

Is er hier niet heel toevallig iemand met een mes op zak?

Ik zou diegene vriendelijk willen verzoeken mij neer te steken.

Ik trek het niet meer. Ik trek het écht niet meer.

Still ill

Pha. Als ik gister al dacht dat ik mij rot en ziek voelde, dan moet ik al helemaal mijn mond houden over vandaag. Alles is 10x erger geworden en lopen/staan/bewegen wil ook ook nog maar nauwelijks. Mijn hersenen werken dus niet vandaag en nadenken, dat probeer ik niet eens meer. Mijn hoofd doet pijn, mijn keel doet pijn, mijn neus doet pijn, mijn zij doet pijn (huh?), mijn oor doet pijn, mijn benen zijn njet kauwgom, ik ben misselijk, ik val om de twee seconden in slaap terwijl ik vannacht al meer dan genoeg heb geslapen, mijn been slaapt terwijl ik er nog maar een halve minuut op zit, ik zie wazig het grootste gedeelte van de dag, dingen vasthouden wil niet meer want mijn hand laat dingen veel te snel los, ik heb het koud, ik heb het warm, ik heb koorts. Ja, alles gaat top hier, hoor. Ik geniet van elk minuutje van de dag.

Crisis, hé. Eindelijk ben ik vrij. Eindelijk kan ik eens uitrusten en ben ik verlost van school. Wat gebeurt er? Ik ben de hele dag doodziek en kan helemaal niets meer dan 1,5 keukenrol, 1 wc rol en een hoop zakdoekjes weg snotteren.
Bah, bah, bah, bah.

Sold!

Auw, auw, auwauwauwauwauw.

Alles doet pijn, de hele dag al.
Lichamelijk, omdat ik ziek ben. Geestelijk omdat... omdat het gewoon niet anders is.
Ik voelde mij nog goed vanmiddag. Natuurlijk, de dag had zijn minpunten en sommige dingen deden ergens ver weg in een hoekje gedrukt nog wel pijn, maar ik kon het negeren. Dat ik zo verdomd verkouden ben heeft echter roet in het eten gegooid. Mijn energiebron raakte op naarmate de dag verstreek. Aan het einde van de dag stond ik werkelijk waar te trillen op mijn benen en had ik het de hele tijd ijskoud, terwijl het warm was in de kamer en ik over mijn shirt en vest nog een winterjas aan had. Keelpijn had ik de hele middag al en alles was begonnen met een 'normale' loopneus. Waar mijn humeur vanmiddag nog van opkrikte, lijkt nu niet meer van belang.  
Wat voor nut heeft het nog? Jemig, wat kun jij je tijd goed verspillen, zeg. Je had de dag moeten gebruiken om na te denken. Heb je al een manier gevonden om te ontsnappen? Weet je al hoe je er een einde aan kunt maken? Nee, dat dacht ik al.

Ik wil niet meer. Haal me hier weg, ik smeek je. Het doet pijn, zo veel en zo lang. Ik wil niet meer, ik wil niet meer, ik wil niet meer.
Dood hoef ik niet. Ik wil alleen dat het ophoud. Alsjeblieft, haal me hier vandaan.

Verdomme, hoe durven ze mij dit aan te doen. Hoe durfden ze mij tot leven te wekken? Hoe durfden ze mijn geest te creeren? Iemand anders had in mijn plaats geboren moeten worden. Iemand die het aan kan. Iemand die het wil. Verdomme, hoe durfden ze mij dit leven in handen te geven?
Ik weet niet wie of wat daarboven is, maar ik mag het niet. Ik haat het en ik wens dat ik het nooit zou hoeven zien. Het moet uit mijn buurt blijven, mij met rust laten. Dat, of het moet alles hier laten eindigen. Niemand heeft het recht mij zulke pijn te laten ervaren. Ik wil dit niet. Ik heb het ook nooit gewild.
Ik wil het kwijt. Neem het, geef het nooit weer terug. Verlos me van deze hel, ik vraag het je als een gunst.

Life for sale. In fucked up condition and falling apart. 
Sold for any price.

Stay. No, wait, go.

Please hold me

Love me

Tell me you don’t want to lose me

Hug me

Kiss me

Never let go of me

I don’t want you to go

Please stay

Don’t leave

I can’t miss you

No, wait.

Please go away

Forget everything I said

Leave me

Get out

Go live your own life

Find someone else to love

Find someone else to hold

To hug

To kiss

Leave me

Don’t ever come near me

Don’t ever touch me again

Clear my head

Say how much you hate me

Say you wished I was dead

It will be the only thing I would believe

Don’t tell me you love me

I will doubt it.

Don’t tell me you want to stay with me

I wouldn’t believe it.

Say you hate me

Way you want to leave me

Push me way

Protect me from hurting myself

Go away

Get out

And never come back again

Please

Please kill me

Please, I beg you

It hurts so badly, I want to go

Please, I beg you

Please, end it all.

Don’t make me suffer

Not one more day

Please listen, and take me away.

To Fast

My mind

Flying like a butterfly

Can't catch it

It's to fast

Running

Running

Running

To exhausted
Doomed to
Fail again.

Tiny Little Jar

Lock myself up

In a tiny little jar.

Just for protection

To avoid another scar.

I want to get out

To breath some new air.

But I stay locked in,

No it ain’t very fair.

Please open my jar

Please get me out.

Won’t survive any longer

Without any doubt.

SCREAMING OUT

I just want to know...

WHAT 

THE FUCK 

IS WRONG 

WITH 



ME?!

Panic!

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAARGH!

GODVERDOMME! GODVERDOMME! GODVERDOMME! GODVERDOMME!

Doe rustig! DOE RUSTIG!

IK KAN NIET RUSTIG DOEN! DAT. KAN. NIET!

Oké, oké, oké. Maar haal in ieder geval even adem. Probeer niet te schreeuwen.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!

WAAROM? WAAROM? WAAROM?

Dit wil ik niet. Dit wil ik niet. Dit wil ik niet.

Hou op. Hou op. Hou op.

RUSTIG!

Haal adem. Haal adem. Je wilt niet flauwvallen, of wel soms?

Probeer jezelf even bij elkaar te schrapen. Kom even tot rust.

Adem in.

Adem uit.

Adem in.

Adem uit.

Zie, dat is al beter.

Verdomme, waarom moet het ook zo? Waarom reageer ik zo heftig en raak ik zo ontzettend in paniek?

Zo hoort het niet te gaan. Zo hoor ik niet te reageren. Zo hoort geen enkel mens te reageren.

Niemand hoort bijna te stikken van een simpel mailtje waarin niets staat dat je nog niet wist.

Niemand hoort zulke hevige pijn in zijn borst te voelen vanwege plost lasbarstende stress.

Niemand hoort zo ontzettend in paniek te raken. Volgensmij ben ik niet gezond meer.

Ik hoor in een inrichting thuis, ik weet het zeker. Misschien moeten ze mij nu maar meteen op komen halen. Hup, in een dwangbuis en hup de isoleercel in. Mij nooit meer aan de wereld blootstellen en mij daar voor altijd gevangen houden. Misschien is dat wel het beste.

Stel je niet zo aan. We weten allemaal al dat er een steekje bij je los zit. Daar hoef je niet meteen zo'n groot drama om te maken. Wil je dat ik je meteen naar een gelosten inrichting stuur? Ik kan het zo doen, hoor. Maar weet je wat? Je komt er toch al terecht. Probeer jezelf van kant te maken en faal. Je ziet jezelf nooit weer terug op de straat.

Sorry. Het spijt me.

Mooi. En blijf rustig, oké? Alles komt goed, dat beloof ik je.

Leugenaar.

Gewoon weg

Ik ben een angsthaas. Een rasechte angsthaas zonder enig spoortje van een aanwezige ruggengraat. Elk gevaar en elke confrontatie ga ik uit de weg, al zou ik daar een halfuur voor moeten omfietsen. Al zou het tragische gevolgen opleveren: ik ga alles uit de weg.

Woedend was ik op mijzelf vanmiddag, toen ik mij omdraaide en de andere kant langs fietste. Ik voelde een stekende pijn in mijn borst dat af stande van angst en ben er vandoor gegaan.

Waar ik het over heb? Oh, dat is simpel: ik ben een angsthaas. Oh, dat wist je al? Maar wist je ook al waarom ik een angsthaas ben? Oh... dat was je vraag in de eerste plaats al... Nou, laat ik het maar eens gaan uitleggen dan.
Ik zag haar lopen. Of althans, dat dacht ik. Zeker weten doe ik nog steeds niet, het had net zo goed iemand anders kunnen zijn. Iemand met ook een rode jas en schooltas. Toch stond ik te rillen op mijn benen toen ik dacht dat zij het zou kunnen zijn. Waarom ik bang was weet ik niet eens. Of jawel, dat weet ik wel. Ik was bang voor de confrontatie. Bang dat ze mij zou zien, aanspreken en alles weer goed zou komen. Want hoe erg ik haar en alles ook mis, ik ben doodsbang dat de vriendschap weer gemaakt word. Waarom? You tell me, ik heb geen idee. Natuurlijk zou het kunnen dat ze mij niet aan zou spreken en enkel zou kijken. Ik weet zeker dat ik dan met een stalen gezicht vooruit zou kijken en rustig door zou fietsen, terwijl mijn hart mijn ribben kapot probeert te slaan en ik zowat in janken uit barst van angst en de zenuwen. Dat laatste zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen, het zou mij later verteren van schuld. Wat ik ook deed, wat er gebeurde, het eindigde met drama voor mij. En ik was bang, werkelijk doodsbang. Dus ik ben omgekeerd en heb een stukje om gefietst. Gehaat heb ik mijzelf na dat moment. Afschuw voor wat voor zwakkeling ik ben en schuldgevoel tegenover haar. Dit verdient ze niet, dat weet ik dondersgoed, maar toch doe ik het. Stomme trut die ik ook ben. Bijna had ik een rukje aan het stuur gegeven zodat ik naar links uit zou schieten en onder de auto zou komen die mij net wou inhalen. Bijna reed ik mijzelf even later tegen een muur aan. Dit omdat ik zo ontzettend graag wat pijn in mijn lichaam voelde. Even wat afleiding, iets dat de mist in mijn hoofd doet opklaren en alles helder maakt. Nee, toch maar niet gedaan.

Je snapt het waarschijnlijk niet,waar ik het over heb. Het geeft niet, het is ook niet te snappen. Je hoeft niet te weten wat ik bedoelde met wat je net hebt gelezen. Het doet er niet toe. Niets doet er toe.

Nog steeds haat ik mijzelf.

Zwakkeling. Zwakkeling. Zwakkeling.

Het bonst door mijn hoofd.

Stom. Stom. Stom. Stom. Stom.

Het schreeuwd door mijn gedachten heen.

Ben je nu blij? Ben je blij dat je zo gehandeld hebt?

De mist wordt nog lastiger om doorheen te kijken.

Stom. Stom. Stom. Stom. Stom.

Misschien moet ik overal maar gewoon mee ophouden.

Ja, geef op. Geef op. Zwakkelingen horen op te geven.

Voor eeuwig slapen, zo verleidelijk.

Toe dan, doe het dan. Geef op. Sterf. Doe waarvoor je geboren bent.

Ik wil het weer zo graag, maar weet niet hoe.

Doe wat iedereen van je verlangd. Doe wat het beste is.

Springen? Nee, ik ben bang voor spijt op het allerlaatste moment.

Doe wat ieders leven makkelijk maakt: geef op.

Overdosis? Ik zou niet weten hoe ik aan de medicijnen moet komen.

Je vind wel een manier. Probeer eens wat. Denk er niet bij na.

Bloedverlies door vleeswonden? Nee, te pijnlijk en te weinig kans op succes.

Doe het, doe het, doe het. Maar doe het goed. In één keer goed.

Kun je sterven door uitputting? Want dan ben ik al aardig op weg.

Zorg ervoor dat je het geen tweede keer hoeft te doen. Doe het in één keer goed.

Ik weet niet wat ik moet, of hoe. Ik wil gewoon dat het ophoud.

In één keer goed. Er komt geen tweede kans.

Gewoon weg zijn, dat wil ik.

In één keer goed. Doe het in één keer goed. Verlos jezelf en iedereen van deze hel.

Ik wil weg. Voorgoed.

Verlos jezelf en iedereen van jou.

Nooit meer wakker worden.

Je kunt het wel, je komt wel op een goed idee. Als het maar in één keer goed komt.

Oogjes toe.

Het hoeft niet nu, niet meteen. Neem de tijd, denk er over na.

Weltrusten.

Doe het goed. In één keer.

Not fair

Het is een hel. Een regelrechte hel. Ik kan nergens meer zeker van zijn en alles blijft maar veranderen.

Zeker zijn van anderen heb ik nooit gekund. Mensen zeggen steeds iets anders en veranderen elke minuut weer van mening. Ik kan er mee leven, want dat heb ik altijd al gedaan. Maar tot nu kon ik altijd wel op mijzelf aan. Mijn mening bleef een tijdje hangen voordat het compleet om sloeg en wanneer ik een beslissing voor mijzelf had gemaakt, hield ik mij daar ook aan. Als ik dacht: ‘Vanmiddag ga ik leren en morgen goed mijn best doen op die toets’, dan deed ik dat. Wanneer ik mij in de ochtend rot voelde dan bleef dat gevoel ook de hele dag door hetzelfde, net zoals wanneer ik mij gelukkig voelde voor een dagje.
Maar nu ineens, gewoon van de ene op de andere dag, begint alles te schommelen. En nee, voor het geval dat iemand nu met een gevatte opmerking wil komen, ik ben niet ongesteld of moet dat bijna worden. Daar ligt het niet aan. Maar waar aan dan wel, dat weet ik niet. Mijn stemming wisselt elke minuut en mijn mening elk uur. Vandaag heb ik elke emotie zowat wel gevoeld. Ik was rustig vanochtend voor ik naar school ging. Op de fiets was ik gelukkig en zong ik bijna mee met de muziek op mijn mp3. Ik werd nerveus voor de toets en raakte in paniek tijdens de toets. Na de toets was ik opgelucht. Toen ik naar mijn fiets liep had ik een ‘I don’t care’ attitude en zodra ik er eenmaal op zat voelde ik mij weer even goed. Ik was teleurgesteld toen ik merkte dat de muziek die mij die ochtend nog zo gelukkig maakte, mij op dat moment irriteerde. Eenmaal op de fiets naar huis voelde het weer even alsof ik alles aan kon en genoot ik van de wind. Na die twee minuutjes groeide die irritatie weer en ongeveer halverwege kreeg ik een woedeaanval. Gelukkig dat het gebeurde op de fiets, want dan kon ik de agressie weg fietsen en heb ik enkel mijn hand pijn gedaan door op het stuur te slaan. Thuis was ik weer rustig en zodra ik de fiets in het hok had gezet genoot ik weer even van de zon. Binnen verdwenen mijn emoties als sneeuw voor de zon en de rest van de middag heb ik met een standaard humeur rond gelopen. Standaard als in lachen wanneer iemand tegen je praat en niet nadenken, niets voelen. Nu eenmaal de avond is aangebroken voel ik mij weer rotter en rotter te voelen.
De zon is verdwenen en heeft mijn humeur mee genomen. Ik wil weer naar buiten, op mijn fiets. Ik wil weer zo snel fietsen dat mijn benen branden van de pijn, auto’s moeite moeten doen om mij in te halen en ik de wind langs mijn gezicht en armen voel. Het moment van snelheid, het moment dat ik even vrij ben.
Helaas, zo lang is de trip naar school niet en verder heb ik nergens om naartoe te fietsen. Het zou ook tijdverspilling zijn, heen en weer fietsen alleen omdat ik dat leuk vind. Ik wil alleen op die ene weg. Die lange weg waarop je heerlijk vaart kunt maken en nauwelijks auto’s komen.

Mijn mening veranderde ook door de hele dag heen.
Ik besloot mij niet te veel van scheikunde aan te trekken vanochtend en heb nauwelijks nog geleerd. Vlak voor de toets sloeg ik die gedachte in de wind en ben ik alles in topsnelheid nog een keer over gaan lezen, natuurlijk 2 minuten voor de toets. Ik had de keuze gemaakt, toen ik mij mijn fiets stond, om mij nergens meer iets van aan te trekken. Ik had het aangedurfd om op het plein ineens te gaan zingen, terwijl ik weet dat ik nu nog niet eens normaal stemvolume aan zou kunnen slaan. Op de fiets besloot ik dat ik wilde bungeejumping, parachutespringen of een vrije val uit een vliegtuig wilde maken. Alles voor de adrenalinekick en weer die vrijheid, ik zou het zo gedaan hebben. Nu tril ik al bijna op mijn benen van angst bij enkel de gedachte al aan zulke hoogtes en is de behoefte compleet verdwenen. Gistermiddag, ook op de fiets, besloot ik dat ik viool wilde leren spelen, omdat ik zo van dat geluid ben gaan houden. Gisteravond heb ik ook dat besluit maar laten varen. Vanmiddag dacht ik er weer aan en bijna was ik naar de eerste beste winkel gegaan waar ze die instrumenten verkopen. Nu kan ik enkel nog denken: ‘Waarom? What’s the point?’

Dingen veranderen, en ik verander mee. Ik vind het niet leuk, haat het en wil dat het op houd. Verdomme, ik wil dat gevoel van op de fiets terug. Ik wil het geluk, de adrenaline en het lef weer terug. Damn, I hate the sun! It makes me feel happy and miss it when it’s gone again. It’s not fair. It never is.

Bijna uitgestorven. Bijna.

"Bijna waren we van de aardbodem verdwenen. Want 1,2 miljoen jaar geleden werden de mensachtigen ernstig met uitsterven bedreigd." - Quest

Bijna. Bijna was de natuur er in geslaagd de mensheid uit te roeien. Kun je je voorstellen hoe de wereld er dan uit zou hebben gezien? Hoe veel bomen er dan nu nog stonden? Er zouden geen gebouwen zijn en een hoop diersoorten zouden nog bestaan. De ozonlaag zou dan nu nog intact zijn en alles wat de mensheid nu al heeft vernietigd, zou ongeschonden zijn gebleven.
Geen radioactieve gebieden die gecreëerd zijn door enthousiast gebruik van atoombommen en miljoenen levens van dieren die bespaard zouden zijn gebleven. De mens vernietigd de aarde, dat weten wij allemaal. Of nee, de mens heeft dat al gedaan. De aarde zal nooit meer worden zoals het was: schoon en vol leven. Nee, nu hangt er een lading CO2 uitstoot in de lucht en is het grotendeel van de aarde bedekt met een laag asvaalt.

Jammer dat het de natuur toch niet is gelukt ons uit te roeien.

Vertrouwen?

'All I wanna say is that, they don't really care about us.'


Wie geeft er nu nog om een ander? Wie durft er nog zijn leven in een ander zijn handen te leggen?
Niemand geeft nog om elkaar, dat is het hele probleem met de mensheid. Ze zeggen nu wel dat een mens een kuddedier is, maar binnen die kudde wordt er onderling wel heel egoïstisch en gemeen gespeeld. Niemand kan een ander nog vertrouwen, en iedereen weet het. Het word al vanaf kinds af aan in je brein gegraveerd: vertrouw niemand, stel je eigen belang voorop. Een kind kan niet eens meer zonder zorgen met een vriendje of vriendinnetje spelen. Als kind kun je niet eens meer alleen over straat. Iedereen is wantrouwend en het drama is... er is nog een goede reden voor ook. Niemand valt ook nog te vertrouwen. Je buurman kan zomaar een of andere moordenaar blijken te zijn en die ene leuke jongen uit je klas ineens een loverboy. Niemand is meer hoe die zich voor doet.

Triest hoor, zo'n verknipte maatschappij.

Friend or foe

Er zijn momenten waarop je merkt dat er zo veel leugens zijn die je tijden lang hebt geloofd.
Momenten waarop je merkt hoe alles in elkaar steekt. Ze gaven niet echt om je, ze deden maar alsof. Zo lang hebben ze gedaan alsof ze alles voor je over hadden en zeiden ze dat ze je nooit zouden laten vallen. Wanneer je eens niets meer van je laat horen, omdat je even alleen wilt zijn, blijkt alles anders in elkaar te zitten. Natuurlijk weet je dat je er zelf om gevraagd hebt. Je hebt zelf gezegd niet meer op MSN te komen en hebt gemeld dat je geen zin meer had om de komende tijd nog iets af te spreken. Je weet dat je dat hebt gezegd, maar toch doet het pijn wanneer ze ook daadwerkelijk zo onbetrouwbaar blijken te zijn.

Ik weet dat ik dat ook heb gezegd. Dat ik afstand heb gedaan van het forum waar ik altijd op zat en niet meer op MSN kom. Ik heb ze verteld dat ik niet meer in het weekend gewoon gezellig om wou hangen en in mijn vrije uurtjes niet meer langs zou komen. Dat ze mij niets op gaan dringen vind ik goed, heb ik geen problemen mee. Ik had verwacht dat er een kloofje tussen ons zou ontstaan, enkel door mijn acties. Maar toch... dit is overdreven. Dit had ik niet verwacht van deze mensen. Ik had niet verwacht dat... dat mijn eerder nog zo dierbare goede vrienden, mij zo snel zouden afschrijven.

Twee van de drie hebben mij de eerste paar dagen na mijn actie gemaild. Ze vroegen of alles wel goed was en boden hun hulp aan. Ze wouden uitleg en waren ongerust. Ik was blij met deze mails. Ze begrepen dat ik wat rust wou hebben, maar wouden toch wat informatie. Heb ik geen problemen mee. Het deed mij goed om te zien dat ze toch om mij gaven. Alleen die andere... Het deed pijn om na een week of twee tot de conclusie te komen dat er helemaal geen mail meer zou komen. Zij was niet ongerust om mij, al had ze nog zo lang net gedaan alsof ze zo veel om mij gaf. Ik hoorde niets van haar. Zelfs op het forum, waar vele andere leden waar ik niet eens zo heel close mee was reageerden, liet zij niets van zich horen. Teleurstelling en totaal niet wat ik had verwacht.

Ik begin te twijfelen. Misschien moet ik alles maar weer goed maken. Die andere twee zullen mij zo langzamerhand vast al vergeten zijn. Natuurlijk, logisch ook. Wie zou er nou op mij willen wachten. Ik ben het niet waard om tijden lang op te wachten en om veel energie in te steken, dat weet ik dondersgoed.
Een veel te luide stem roept echter tegen mij dat ik er nog niet klaar voor ben om weer energie te steken in dingen als een vriendschap. Daarbij kan ik niet de vriendin zijn die ze zouden verdienen, de twee die toch nog iets om mij gaven. Het kost mij al al mijn kracht om mijzelf naar school te krijgen en er voor te zorgen dat ik mijzelf in het goede lokaal tegen kom op het goede moment. De verleiding om gewoon niet te gaan en in bed te blijven liggen, dag in dag uit, of om mijzelf in de mediatheek op te sluiten en gewoon de lessen over te slaan, is veel te groot. Ik zou mijzelf er niet toe kunnen zetten om na school nog eens wat af te kunnen spreken. Dat zou mij om zeep halen. Ik heb de energie niet om mij voor zulke dingen in te zetten.

Nee, inderdaad, ik heb gelijk. Het is het beste om nog even af te wachten.

Waarschijnlijk zal ik helemaal overnieuw moeten beginnen zodra ik weer verder zou willen gaan waar ik mijn leven laatst ten ruste heb gelegd. Ach, veel maakt het niet uit. Niets maakt nog uit.

Blow up a balloon

Blow up a balloon and let it go

Watch his colour as it flies away

Enjoy this moment until the end

The feeling of freedom you feel right now

Is never ever going to return

Enjoy it while you can

Don't even dare to waste it.

Just a dream?

Vreemd. Zo'n gevoel heb ik nog nooit eerder gehad. Of jawel, maar enkel op momenten dat ik een boek uitgelezen heb. Een boek met een open einde. De tegenstrijdigheid van de gedachte dat het verhaal ten einde is.Aan de ene kant weet je dat het maar een verhaal is, fictie. Maar aan de andere kant ben je zo verbonden geworden met de hoofdpersoon, dat het voelt alsof het meer was dan enkel een verhaal. Qua gevoel liggen realiteit en fictie op dat moment zo ontzettend dichtbij elkaar, dat je begint te twijfelen of het niet toch echt gebeurt is. Je was zo goed bevriend met de hoofdpersoon, dat kan toch geen fictie zijn? Geschreven fictie nog wel. Uiteindelijk geef je toe aan je verstand en kom je tot de conclusie dat het inderdaad toch enkel een verhaal was.

Dat gevoel bekruipt mij nu, maar dan andersom. Ik weet dat het echt is gebeurt. Ik heb elk woord gehoord en elke emotie gevoeld. Het is werkelijk waar. Ik heb die dierbare vriendin werkelijk gehad . Ik heb werkelijk al die gezellige dagen met haar doorgebracht en ik heb werkelijk die prettige gesprekken gevoerd. Ik heb werkelijk eigenhandig die vriendschap om zeep geholpen. Het is allemaal werkelijk gebeurt, dat weet ik zeker. Ik heb werkelijk van haar gehouden en om haar gegeven. Ik heb werkelijk eens zo'n vriendin gehad.
Maar toch... zelfs nu ik dit zo schrijf en dit zo denk. Toch kan ik een bepaald gevoel niet negeren. Ik moet bekennen dat er zonet een vreemde gedachte door mijn hoofd ging. Een vraag waar ik meteen het antwoord op wist, maar zo langzamerhand aan dat antwoord begin te twijfelen.
"Is het wel echt gebeurt? Was het niet gewoon allemaal een droom? Misschien heb ik wel een boek gelezen en beginnen werkelijkheid en fictie nu in elkaar over te lopen. Misschien word ik wel gek."
Natuurlijk is het wel echt gebeurt. Toch? Ik heb haar al zo lang niet meer gezien, haar al zo lang niet meer gehoord. Het begint zo onwerkelijk te worden. Bijna alsof het inderdaad allemaal maar een droom was. Alsof de laatste paar weken niet zijn gebeurt en ik net wakker ben geworden uit een lange slaap vol dromen.

Het trieste is, ik begin nog echt te twijfelen ook. Ik begin echt bijna te geloven dat het allemaal inderdaad niet is gebeurt. Ik moet het maar eens nagaan vragen bij een paar mensen, voordat ik mijn gezonde verstand echt helemaal onderuit haal.

Misschien word ik wel echt gek. Misschien ben ik het al.

Losing my mind

Losing my mind.

Kicking away the thoughts.

Falling under water.

Drowning slowly.

Getting no air.

Can’t breath.

Can’t fight the hands

that keep me under water.

Let me go

Let me go

Let me go

Pleas stop.

Can’t take it anymore.

Stay away.

Can’t talk.

Can’t speak.

Can’t think.

Leave me alone.

Don’t come near me,

not ever again.

Can’t take it.

Can’t take it.

Can’t take it.

Losing my mind.

Freaking out.

Leave me alone.

Don’t come near
Not now

Not ever again.

Crazy

Ik word gek!

"Waarvan?"

Van alles!

Van de mensen om mij heen, de woorden die ze zeggen en de manier waarop iedereen reageert. Hoe iedereen die ik niet al zelf uit angst weg heb geduwt, langzaam van mij weg drijft. Hoe ze tegen elkaar aan botsen op hun vlotjes en samen om mijn kust blijven dobberen. Ik word er gek van te weten dat ze praten en het over mij hebben. Ik weet niet wat ze zeggen and ít's driving me crazy!
Maar het grootste probleem ben ik zelf. Ik word er gek van me te bedenken dat het mijn eigen schuld is. Ik was degene die mijn eilandje niet wou delen. Ik was degene die de langszwemmende schipbreukelingen aan mijn land haalde en hun vertrouwen won. Ik was degene die, zodra ze dichterbij wouden komen en zo langzamerhand al op mijn eilandje woonden, de drenkelingen het water in duwde. Ze werend bekend op mijn eilandje, te bekend. Ik kon er niet tegen hoe ik mij niet voor hun kon verstoppen en hoe ze bijna elke uithoek van mijn kleine, afgebroken stukje land kenden. Ze wisten wat de zwakke plekken waren, hoe ze het eilandje konden laten zinken. Bang voor de verdrinkingsdood die daardoor voor mij zou volgen, heb ik ze weer van mijn stukje land gejaagd. Ik heb ze weg getrapt en geschreeuwd dat ze maar een ander stuk land moesten zoeken om op te verblijven.
Spijt had ik, toen ik ze weg zag drijven. Het eerste stukje zwommen ze, maar op een gegeven moment stopte er iemand. Ze draaide zich om en keek mij aan. Ik voelde spijt, maar was blij dat ze niet terug kwam. Ongeveer even blij was ik voor het feit dat ze nog bij me bleef. Ik zag haar terug zwemmen. Angst sloeg mij om het hart en begon als een gek te schreeuwen en krijsen. Trillend op mijn benen en schokkend over mijn hele lijf van angst, gilde ik de longen uit mijn lijf.
Ze is weer gestopt en staart mij vanaf een afstandje aan. Ik ben opgelucht, maar nog steeds niet helemaal gerustgesteld. Ze is nog zo dichtbij en kan elk moment deze kant weer opkomen. Nog trillend van de zeunuwen wacht ik af. Ze lijkt weer weg te drijven. Langzaamaan kan ik weer ademhalen. Het gaat nog steeds moeilijk, haperend, maar het word beter. Op onvaste benen blijf ik staan, starend, terwijl ik wacht tot ze vanzelf weer weg zwemt. Bang ben ik dat ze het zwemmen is verleerd en kopje onder zal gaan.

Vervuld van schuld en afgunst tegenover mijzelf kruip ik in elkaar en schuif langszaam naar achteren. Mijn rug raakt zacht de verdorde palmboom op het midden van het stukje land. Angst en schuld gieren over het eiland. Verward kijk ik omhoog. Ik weet niet welke ik moet kiezen. Moet ik aan de angst toegeven en mijn eilandje voor mijzelf houden, of wil ik mij van de schuld ontdoen met de gevolgen dat mijn eiland hierdoor ten onder gaat?

It's driving me crazy.

Welkom

Welkom, welkom op mijn blog. Het is al de zoveelste die ik heb gehad, maar nog steeds de eerste op deze site. Steeds weer heb ik van blog naar blog moeten stappen omdat mensen er achter kwam dat het mijn blog is, mensen die ik persoonlijk ken. Anoniem blijven zit er dan niet meer in, natuurlijk. Dus daarom begin ik hier opnieuw... alweer. Het word wel even wennen, alweer een andere en ingewikkeldere site, maar ik red het wel. Het enige wat ik nodig heb is een plek om mijn gedachten even kwijt te kunnen en dingen waar ik dagelijks mee zit uit mijn hoofd te krijgen.

Mijn naam vertel ik niet (nogal logisch i.v.m. het hele anoniem blijven gebeuren). Het enige dat ik wil en kan zeggen is dit:
Ik ben 16 jaar, ergens levend in nederland. Ik doe havo en zit op het moment in de 4e klas. De vrees om te blijven zitten word met de dag groter terwijl ik ondertussen het leren op geef, uren spijbel en denk, 'Waar doe ik het nog voor?'
Ik ben depressief en kamp de laatste tijd met een hoop zelfmoord gevoelens en gedachten. Ik wacht op het moment dat ik op straat niet goed genoeg uitkijk en onder de wielen van een toevallig voorbijkomende auto terecht kom of de moed vind om zelf te springen.
Nee, rustig maar, dat is nog niet alles. Ik heb het deel waarin ik vertel dat ik nauwelijks eet en wanhopig aan het afvallen ben nog niet verteld. Nou, bij deze dan. Ik zeg nu alvast: je hoeft niet te zeggen dat ik het niet moet doen o.i.d. want ik doe het toch. Dus verspil geen energie, mijn besluit staat vast en het is mijn keuze.

Wat op deze blog komt te staan, is simpel: stukken tekst waar ik mijn hart in uitstort en zo nu en dan gedichtjes of een verhaal dat mijn gevoelens symboliseerd tussendoor.

Enjoy or something.