Alles gaat steeds erger. Het weekend waar ik zo naar uitkeek en waarvan ik dacht dat het mij wat op zou vrolijken... het is een langzame hel geworden. Ik doe niets meer. Ik heb nergens meer zin in. Douchen heb ik al dagen niet meer gedaan, evenals het kammen van mijn haar. Al sinds het moment dat het weekend was aangebroken, slaap en leef ik in dezelfde kleren. De afgelopen 3 of 4 dagen heb ik mij niet 1 keer omgekleed. Het enige waar ik mijzelf nog toe kan zetten is wakker worden, mijn bed na een halfuur uit komen, mijzelf naar beneden en vervolgens naar de computer slepen en om de zoveel tijd wat voedsel naar binnen toe schuiven. Waarom zou ik nog meer doen? Ik kan niets meer doen. Vroeger schreef ik nog wel eens. Dan sprak ik met mensen af of deed ik gezellig een spelletje met mijn broertje of zusje als ik mij helemaal verveelde. Van schrijven, verhalen schrijven, zie ik het nut niet meer en zo ook het plezier niet. Afspreken durf ik niet meer, op dezelfde manier waarop ik geen enkel contact meer durf te zoeken. Voor het spelletje heb ik geen energie meer en is de lol er op die manier voor mij ook al snel weer vanaf.
Leven doe ik al niet meer. Ik kijk nergens meer naar uit en het enige dat ik nog doe is slapen, wakker worden, ademen, eventueel naar school gaan, voor mij uit staren, eten en vervolgens weer slapen. Alle redenen voor mij om door te gaan vervagen langzaam en zo langzamerhand blijft er helemaal niets meer van over. Alles doet alleen nog maar pijn, en dat is het enige geworden dat ik nog voel. Vreugde is er al lang niet meer. Zelfs woede, jaloezie, irritatie, ergernis... alles is weg. Alles, behalve die alles doorgrondende pijn. Niets dat mijn aandacht er nog vanaf kan leiden.
Dat ik mijzelf in een visuele cirkel bevind weet ik zelf ook wel. Contact durf ik niet meer te zoeken, ik ben er doodsbang voor geworden, maar de eenzaamheid maakt mij kapot van binnen. Natuurlijk ben ik weer de laffaard dat ik die angst voor mij laat spreken. Ik voel hoe ik steeds dieper in de depressie wordt gezogen. Ik merk gewoon hoe het met de dag erger wordt. Het zal waarschijnlijk dan ook niet al te lang meer duren of ik hak de knoop eens door. Voor mij hoeft het al lang niet meer en ik ben bijna zo ver dat ik de daad bij het woord kan voegen. Dood hoef ik niet perse, zolang het maar ophoud. Het moet gewoon stoppen. Nu. Nu meteen. Voordat ik echt mijn verstand verlies. Voordat het mij echt te veel wordt.
Take away my feelings
Mak me feel nothing more
Happyness is allready gone forever
Now take away the pain with you too
Take away my feelings
Make me nothing more then air
Light enough to fly forever
Light enough to fly away
Hoe langer de val, des te sneller dat de grond op je af komt.
Ik val te snel. Veel te snel en steeds weer sneller. Het is geen kwestie van maanden meer. Geen kwestie van weken. Het is een zaak van dagen geworden. Nog even en we kunnen spreken van uren, minuten... seconden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten