Rot op

Verdomme. Verdomme. Verdomme. VERDOMME!

Iedereen mag voor mijn part oprotten. Gewoon ter plekke ontploffen. Overreden worden door een bus. Sterven aan een hartaanval. Bekogeld worden door atoombommen. Neergeschoten door een terrorrist. Geplet door een piano. Het kan mij allemaal geen fuck schelen, als ze maar oprotten. Weg. Laat me met rust. Val me niet meer lastig. Verdomme. Verdomme. Verdomme. Ik wéét dat ik niets kan, dat ik niets waard ben. Ik wéét dat ik alles verdomme verpest en alles fout doe. Ik weet het. Ik weet het. Ik weet het. Ik WÉÉT het!

Ik weet dat ik een 3,5 op wiskunde heb gehaald. Ik weet dat ik keihard ga blijven zitten. Ik weet dat het allemaal mijn eigen schuld is. Ik weet dat ALLES mijn schuld is. Dat hoeven ze niet ELKE keer weer op te brengen. Ik WEET het.
Maar heb had gewoon echt mijn best gedaan dit keer. Of nouja, tot zover dat kon. Tot zover ik dat mentaal op kon brengen zonder in te storten -wat ik uiteindelijk toch wel deed. Ik heb het echt geprobeerd. Ik heb geleerd, mensen om hulp gevraagd en samenvattingen gemaakt. Ik heb dagen lang van tevoren gestudeerd en in de tussenuren nog koortsachtig alles nagekeken. Ik heb mezelf daarmee uitgeput totdat ik er bij neerviel. VERDOMME IK HEB HET GEPROBEERT.
En toch hé, toch mislukt alles. Toch verpest ik alles weer. TOCH MOETEN ZE HET ER NOG EENS INWRIJVEN OOK.

NOU ROT DAT OOK MAAR OP.

Laat me met rust. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op.
Ze mogen mij ook wel zelf van een klif gooien, hoor, vind ik ook geen probleem. Als ze dat zo graag willen. Als ze mij dan zo ontzettend graag van streek willen maken. BEST.

Rot op. Rot op. Rot op. Rot op.