Breek me

Doe me pijn.
Breek me met je eigen handen.
Vermorzel me.
Zorg dat er niets meer van mij over blijft.
Vernietig mijn zenuwen.
Knijp zo stevig in mijn hart dat ik er niets meer van voel.
Vermoord me.
Vermoord de innerlijke mij.
Ga verder dan iemand ooit is gegaan.
Maak alles kapot, onherstelbaar.

Alles steekt mij. Alles doet mij pijn.
Iedereen lijkt, één voor één, een mes in mijn hart te steken.
Maar niemand steekt diep genoeg.
Het doet pijn. Het blijft pijn doen. Maar niet genoeg.

Het zijn altijd juist de oppervlakkige sneetjes die het meeste pijn doen.
De kleine wondjes die het langste blijven irriteren.
Ik besta uit duizend en één krassen.
Krassen. Pijnlijke, jeukende, stekende krassen.
Ze gaan niet weg, worden steeds weer open gehaald.
Het is onuitstaanbaar. Het doet pijn, zo ontzettend veel pijn.
Steek me dieper dan dat.
Je mag me pijn doen, ik vind het fijn.
Maar houd niet op na het kleine sneetje. Ga door, steek dieper.
Ga door totdat ik niets meer voel.
Ga door totdat ik uit niets meer besta.
Vermorzel me.
Breng een glimlach van opluchtig en verlossing op mijn gezicht.
Genees me door mij eerst kapot te maken.
Breek me, voordat ik de kans krijg om toch het genezingsproces in stand te zetten en scheef te groeien.

Help

Stom

Ik had nooit die mail moeten versturen.
Alles wordt niet weer beter, zoals ik even had gedacht.
Het wordt alleen nog maar 20 keer moeilijker, pijnlijker en verschrikkelijker.
Stom om zo naïef te zijn.
Ik had na moeten denken.
Mijn optimisme heeft het weer verpest, hoor.
Ik had mijn bek moeten houden tegen de psychologe.
Ik had mijn bek moeten houden tegen iedereen op msn.
Ik had die stomme mail niet moeten versturen.
Ik had niet moeten twijfelen toen ik het potje medicijnen in mijn handen had.

Ik heb het verpest. Stom. Stom. Stom.
Inderdaad. Maak je borst maar nat en bereid je voor op pijn, pijn, pijn, teleurstellingen en nog meer pijn.
Verdomme.

Verandering?

Ik heb een lange dag samen te vatten. Of nee, een korte dag waarin veel is gebeurt, laat ik het zo zeggen.
Mijn dag begon rustig.Ik kon een uur of twee uitslapen. Aangezien ik om 10 uur een afspraak had met mijn psychologe, kon ik rustig uitslapen tot 9 uur. Nog anderhalf uur van tevoren op school zitten, daar zag ik het nut ook niet echt in. Dus ik stond daar om 10 uur in de praktijk, keurig netjes op tijd. Het begon allemaal zoals altijd. Ze vroeg hoe het op school ging en we hebben een beetje gepraat en al. Gekeken naar mijn negatieve kijk op de leerstof en de toetsen, sinds de grote tegenvallers deze periode en dat ik nu dus ook geen zin meer heb om te leren. (als ik leer en uren er aan besteed haal ik vijven, zo niet dan haal ik bijna hetzelfde). We hebben wat voorbereidingen gedaan op de komende EMDR sessies (vanwege de jaren gepest en al) en wat folders doorgelezen. Alles ging zoals altijd tot het einde en ik stond net op het punt weg te gaan. Nog met het voornemen tegen haar te beginnen over alles van de afgelopen tijd. Ik tijdrekken en heel stotterend een aanloopje maken naar het moment waarop ik zou zeggen wat er scheelde. Ik kan je zeggen: het had soepeler en met minder haperen gekund als ik het niet zo eng had gevonden, maar het is gelukt. Heel leuk met het resultaat dat ze mijn ouders een mail gaat sturen/gaat bellen om ze even op de hoogte te stellen van mijn niet zo blije humeur de laatste tijd. Waarschijnlijk kan ik binnenkort een gesprek met hun verwachten dat eindigt met dat mijn vader er helemaal niets van snapt en niet begrijpt waarom ik mij zo rot voel en mijn moeder die het probeert te snappen maar daar ook niet helemaal in slaagt. Ik ben gewoon een vreemd kind om mee om te gaan, blijkbaar. Maar in ieder geval is het wel beter als ze het weten, denk ik. Teleurstellend voor ze ook waarschijnlijk. Ze dachten net dat het weer goed met mij ging. Nou, mis dus.
Maar toch de grootste verandering heb ik zelf aangebracht. En ja, hier wil ik graag een applausje voor. Maar ik heb dus degenen die ik zo keihard heb laten vallen, de drie die ik eerder nog vrienden kon noemen en waarvan ik hoop dat nog steeds te kunnen, een mail gestuurd. Een lichte uitleg en samenvatting van wat er aan de hand is en natuurlijk een excuses. Ik ben bang geweest voor het versturen. Ik heb getwijfeld en deed er langer over dan zou moeten, maar heb het toch verstuurd en ben er blij mee. Doodsbang, dat nog steeds, maar op de een of andere manier toch beter. Nu nog wachten op een mail terug. Weer ben ik bang, maar dan vooral om het feit dat ze niet blij gaan zijn. Misschien zijn ze wel kwaad en willen ze niets meer met mij te maken hebben. Want hoe stom ook, die gedachte zit in mijn hoofd. Ik weet namelijk dat ik dat niet aan zou kunnen. Niet op het moment dat ik een stukje van mijzelf weg geef en net met trillende benen over mijn angst probeer te stappen. Waarschjnlijk zou dat mij nog dieper in een depressie storten dan nu al het geval is.

Ach, niet meer aan denken. Nu eerst slapen.Ik heb deze week al veel te weinig energie op gepompt. Gemiddeld 4/5 uur per nacht. Nee, ik moet nu toch echt mijn ogen dicht doen. Weltrusten.

Rot op

Verdomme. Verdomme. Verdomme. VERDOMME!

Iedereen mag voor mijn part oprotten. Gewoon ter plekke ontploffen. Overreden worden door een bus. Sterven aan een hartaanval. Bekogeld worden door atoombommen. Neergeschoten door een terrorrist. Geplet door een piano. Het kan mij allemaal geen fuck schelen, als ze maar oprotten. Weg. Laat me met rust. Val me niet meer lastig. Verdomme. Verdomme. Verdomme. Ik wéét dat ik niets kan, dat ik niets waard ben. Ik wéét dat ik alles verdomme verpest en alles fout doe. Ik weet het. Ik weet het. Ik weet het. Ik WÉÉT het!

Ik weet dat ik een 3,5 op wiskunde heb gehaald. Ik weet dat ik keihard ga blijven zitten. Ik weet dat het allemaal mijn eigen schuld is. Ik weet dat ALLES mijn schuld is. Dat hoeven ze niet ELKE keer weer op te brengen. Ik WEET het.
Maar heb had gewoon echt mijn best gedaan dit keer. Of nouja, tot zover dat kon. Tot zover ik dat mentaal op kon brengen zonder in te storten -wat ik uiteindelijk toch wel deed. Ik heb het echt geprobeerd. Ik heb geleerd, mensen om hulp gevraagd en samenvattingen gemaakt. Ik heb dagen lang van tevoren gestudeerd en in de tussenuren nog koortsachtig alles nagekeken. Ik heb mezelf daarmee uitgeput totdat ik er bij neerviel. VERDOMME IK HEB HET GEPROBEERT.
En toch hé, toch mislukt alles. Toch verpest ik alles weer. TOCH MOETEN ZE HET ER NOG EENS INWRIJVEN OOK.

NOU ROT DAT OOK MAAR OP.

Laat me met rust. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op. Rot op.
Ze mogen mij ook wel zelf van een klif gooien, hoor, vind ik ook geen probleem. Als ze dat zo graag willen. Als ze mij dan zo ontzettend graag van streek willen maken. BEST.

Rot op. Rot op. Rot op. Rot op.

Ik wil...

Ik wil schreeuwen, krijsen, alles kapot scheuren. Ik wil het behang van de muren krabben en met een mes alles om mij heen bekrassen. Ik wil het vernielen, allemaal. Niets mag nog heel blijven. Het moet zijn zoals ik mij van binnen voel: over hoop gehaald, aan stukken gescheurd, in flarden nog in elkaar hangend, kapot, wanhopig.
Maar wat ik nog het liefste wil is huilen. Gewoon ergens in een hoekje kruipen en alles er uit janken. Ik wil tranen verspillen en zo lang huilen dat ik geen lucht meer krijg. Ik wil het kwijt. Ik wil het allemaal kwijt. Het moet van mijn hart, kwijt.
Maar huilen wil niet meer. Het beste dat ik nog voor elkaar krijg is nattigheid in mijn ogen en als ik geluk heb een kleine traan over mijn wang. maar daar blijft het dan ook bij. Meer komt er niet. Ik kan het niet meer. Ik kan niet meer huilen. Ik kan alles niet meer kwijt. Het enige wat ik nog kan is voor mij uit staren en alles opkroppen. Ik kan mij rot en beroerd voelen. Ik kan van binnen verscheurd worden van verdriet en helemaal kapot gaan. Maar meer nog steeds niet, en helaas ook niet minder. Ik wil dit niet meer. Ik wil weer kunnen lachen. Ik wil mij weer goed voelen. Ik wil weer zelfverzekerd zijn en niets meer geven om hoe ik er uit zie. Ik wil niet meer zo eenzaam zijn en gewoon weer vrienden kunnen hebben. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet meer willen vluchten. Ik wil dat alles weer gewoon wordt zoals het altijd al was. Zoals het een paar weken geleden nog was. Ik wil dat alles weer gewoon... dat alles weer gewoon 'gewoon' word.

Ik wil zo veel. Maar willen is iets anders dan het ook daadwerkelijk krijgen of zien gebeuren. Helaas heb ik dat vaker gezien dan ik zou willen.
Weer dat woord.
"Ik wil..." "Ik wil..." "Ik wil..."
Ben ik egoïstisch omdat ik zo veel wil?
Ben ik hebberig?
Zelfzuchtig misschien?

Misschien moet ik mij maar beperken tot 1 ' ik wil'.

"Ik wil weer gelukkig zijn."

Tijdverspilling

Oh, de dag begon nog zo goed! Ik werd wakker met een 'het gaat wel oké' humeur en het werd bijna zo goed dat ik zonder erg veel acteerwerk een lachje op kon zetten. Waarom stortte alles dan in zodra de avond zijn entree maakte? Ik heb absoluut geen energie meer en voel mij weer even beroerd als gisteren en de dagen er voor. Bah. Bah, bah, bah, bah, bah.

Alles lijkt nuttelozer te worden met de seconde. Waarom zou ik nog een boek lezen? Waarom  nog een tekening maken? Waarom nog het sudoku boekje tevoorschijn pakken en waarom überhaupt nog iets doen? Waarom zou ik nog gaan slapen? Waarom zou ik wakker blijven? Wat doe ik in hemelsnaam achter de computer en wat moet ik nou op het internet? Heeft het nog nut om mijn arm op te tillen? Zou het nog wat uitmaken of ik de hele dag voor mij uit staar, of actief dingen ga doen? Waarschijnlijk niet. Het heeft ook allemaal geen nut meer. Dit heeft geen nut meer. Deze blog heeft geen nut meer. Wat een tijdverspilling is het leven toch.

De verdrinkingsdood

Uit alle macht probeer ik mijn tranen op te vangen.
Het gaat goed. Enkel een paar keer een beetje gemorst.

Maar het worden er steeds meer.
Het lijkt niet meer te stopen.

Mijn emmer loopt over en de vloer wordt nat.

De zorgvuldig opgebouwde muren om mij heen weerhouden het water ervan om weg te stromen.

Geen seconde komt het bij mij op ze neer te halen.

Het waterpeil blijft stijgen, de lucht raakt op.

Toch te bang de muur neer te halen.

Angst haalt mij weer eens keihard onderuit.

Het leek zo'n goed idee.
Had ik de verdrinkingsdood maar voorzien.

Steeds sneller. Sneller. Sneller

Je hebt het vast wel eens gezien. Je laat iets vallen en probeert te zien hoe snel het voorwerp valt. Natuurlijk kun je dat niet met het blote oog zien. Maar je kunt je vast nog wel 1 iets herinneren. Weet je nog hoe het leek of dat voorwerp steeds sneller begon te vallen?

Alles gaat steeds erger. Het weekend waar ik zo naar uitkeek en waarvan ik dacht dat het mij wat op zou vrolijken... het is een langzame hel geworden. Ik doe niets meer. Ik heb nergens meer zin in. Douchen heb ik al dagen niet meer gedaan, evenals het kammen van mijn haar. Al sinds het moment dat het weekend was aangebroken, slaap en leef ik in dezelfde kleren. De afgelopen 3 of 4 dagen heb ik mij niet 1 keer omgekleed. Het enige waar ik mijzelf nog toe kan zetten is wakker worden, mijn bed na een halfuur uit komen, mijzelf naar beneden en vervolgens naar de computer slepen en om de zoveel tijd wat voedsel naar binnen toe schuiven. Waarom zou ik nog meer doen? Ik kan niets meer doen. Vroeger schreef ik nog wel eens. Dan sprak ik met mensen af of deed ik gezellig een spelletje met mijn broertje of zusje als ik mij helemaal verveelde. Van schrijven, verhalen schrijven, zie ik het nut niet meer en zo ook het plezier niet. Afspreken durf ik niet meer, op dezelfde manier waarop ik geen enkel contact meer durf te zoeken. Voor het spelletje heb ik geen energie meer en is de lol er op die manier voor mij ook al snel weer vanaf.
Leven doe ik al niet meer. Ik kijk nergens meer naar uit en het enige dat ik nog doe is slapen, wakker worden, ademen, eventueel naar school gaan, voor mij uit staren, eten en vervolgens weer slapen. Alle redenen voor mij om door te gaan vervagen langzaam en zo langzamerhand blijft er helemaal niets meer van over. Alles doet alleen nog maar pijn, en dat is het enige geworden dat ik nog voel. Vreugde is er al lang niet meer. Zelfs woede, jaloezie, irritatie, ergernis... alles is weg. Alles, behalve die alles doorgrondende pijn. Niets dat mijn aandacht er nog vanaf kan leiden.

Dat ik mijzelf in een visuele cirkel bevind weet ik zelf ook wel. Contact durf ik niet meer te zoeken, ik ben er doodsbang voor geworden, maar de eenzaamheid maakt mij kapot van binnen. Natuurlijk ben ik weer de laffaard dat ik die angst voor mij laat spreken. Ik voel hoe ik steeds dieper in de depressie wordt gezogen. Ik merk gewoon hoe het met de dag erger wordt. Het zal waarschijnlijk dan ook niet al te lang meer duren of ik hak de knoop eens door. Voor mij hoeft het al lang niet meer en ik ben bijna zo ver dat ik de daad bij het woord kan voegen. Dood hoef ik niet perse, zolang het maar ophoud. Het moet gewoon stoppen. Nu. Nu meteen. Voordat ik echt mijn verstand verlies. Voordat het mij echt te veel wordt.

Take away my feelings

Mak me feel nothing more

Happyness is allready gone forever

Now take away the pain with you too

Take away my feelings

Make me nothing more then air

Light enough to fly forever

Light enough to fly away

Hoe langer de val, des te sneller dat de grond op je af komt. 

Ik val te snel. Veel te snel en steeds weer sneller. Het is geen kwestie van maanden meer. Geen kwestie van weken. Het is een zaak van dagen geworden. Nog even en we kunnen spreken van uren, minuten... seconden.

Waarom? En hoe?

Waar doe ik het nog voor? De eer? Het respect? Voor succes? Omdat ik hoop heb dat het beter wordt? Omdat ik hun niet wil laten winnen? Omdat ik niet op wil geven?

Eer is er niet meer te behalen in dit spel.
Hetzelfde geldt voor respect.
Succes is ook al lang niet meer binnen handbereik.
De hoop dat het beter wordt is al tijden geleden vervlogen.
Ze hebben al gewonnen, dat hebben ze altijd al gedaan.
Ja, ja, ik wil opgeven.

Misschien moet ik het wel gewoon doen. Gewoon er een einde aan maken. Of het in ieder geval proberen. Ik kan kijken hoe mijn lichaam reageert op 50 asperientjes. Ik kan hierbij nog een lading vetverbranders en andere willekeurige dingen bij gooien. Nee, inderdaad. Het zijn niet echt de basispilletjes waarmee over het algemeen zelfmoord wordt gepleegd. Succes zullen ze wellicht ook niet hebben. Maar toch... ik kan het proberen. Roeien met de spanen die je hebt, niet waar? Aan het het goede spul, de pijnstillers en slaapmiddelen waarmee je jezelf van een hartaanval kunt verzekeren, kan een 16 jarig meisje zonder bijzondere aandoeningen niet komen. Veel anders spul heb ik dus niet.
Waarmee zou het nog meer kunnen? Springen? Nee, er is kans dat ik het overleef. Kans dat ik het overleef en mijn gezicht en de rest van mijn lichaam voor de rest van mijn leven ruwelijk verminkt is.
Snijden doet te veel pijn, niet? Die kan ik dus ook al wel zo goed als meteen afschrijven. Angsthaas dat ik ben.
Ik zou mijzelf natuurlijk ook kunnen verstikken. Ja, daar voel ik wel wat voor. Maar hoe? Wat is de beste manier? Mijn eerste idee was dat ik een riem om mijn keel kon leggen, veel te strak natuurlijk. Maar kom op zeg, hoe groot is die kans van slagen nou werkelijk? Een plastic zak over mijn hoofd trekken en vastbinden om mijn keel... Het lijkt me pijnlijk, best wel moeilijk, niet erg succesvol en vooral ook verschrikkelijk voor mijn ouders -of wie dan ook- om mij zo te moeten vinden. Je dochter dood aantreffen is al erg genoeg. Je dochter dood aantreffen met een plastic zak over haar hoofd is minstens 20 maal erger. Nee, dat wil ik ze niet aan doen.

Ach wat, ik brainstorm vannacht wel verder ofzo. Misschien dat ik morgen wakker wordt met een geniaal idee of iets dergelijks.

Cut me

Is er hier niet heel toevallig iemand met een mes op zak?

Ik zou diegene vriendelijk willen verzoeken mij neer te steken.

Ik trek het niet meer. Ik trek het écht niet meer.

Still ill

Pha. Als ik gister al dacht dat ik mij rot en ziek voelde, dan moet ik al helemaal mijn mond houden over vandaag. Alles is 10x erger geworden en lopen/staan/bewegen wil ook ook nog maar nauwelijks. Mijn hersenen werken dus niet vandaag en nadenken, dat probeer ik niet eens meer. Mijn hoofd doet pijn, mijn keel doet pijn, mijn neus doet pijn, mijn zij doet pijn (huh?), mijn oor doet pijn, mijn benen zijn njet kauwgom, ik ben misselijk, ik val om de twee seconden in slaap terwijl ik vannacht al meer dan genoeg heb geslapen, mijn been slaapt terwijl ik er nog maar een halve minuut op zit, ik zie wazig het grootste gedeelte van de dag, dingen vasthouden wil niet meer want mijn hand laat dingen veel te snel los, ik heb het koud, ik heb het warm, ik heb koorts. Ja, alles gaat top hier, hoor. Ik geniet van elk minuutje van de dag.

Crisis, hé. Eindelijk ben ik vrij. Eindelijk kan ik eens uitrusten en ben ik verlost van school. Wat gebeurt er? Ik ben de hele dag doodziek en kan helemaal niets meer dan 1,5 keukenrol, 1 wc rol en een hoop zakdoekjes weg snotteren.
Bah, bah, bah, bah.

Sold!

Auw, auw, auwauwauwauwauw.

Alles doet pijn, de hele dag al.
Lichamelijk, omdat ik ziek ben. Geestelijk omdat... omdat het gewoon niet anders is.
Ik voelde mij nog goed vanmiddag. Natuurlijk, de dag had zijn minpunten en sommige dingen deden ergens ver weg in een hoekje gedrukt nog wel pijn, maar ik kon het negeren. Dat ik zo verdomd verkouden ben heeft echter roet in het eten gegooid. Mijn energiebron raakte op naarmate de dag verstreek. Aan het einde van de dag stond ik werkelijk waar te trillen op mijn benen en had ik het de hele tijd ijskoud, terwijl het warm was in de kamer en ik over mijn shirt en vest nog een winterjas aan had. Keelpijn had ik de hele middag al en alles was begonnen met een 'normale' loopneus. Waar mijn humeur vanmiddag nog van opkrikte, lijkt nu niet meer van belang.  
Wat voor nut heeft het nog? Jemig, wat kun jij je tijd goed verspillen, zeg. Je had de dag moeten gebruiken om na te denken. Heb je al een manier gevonden om te ontsnappen? Weet je al hoe je er een einde aan kunt maken? Nee, dat dacht ik al.

Ik wil niet meer. Haal me hier weg, ik smeek je. Het doet pijn, zo veel en zo lang. Ik wil niet meer, ik wil niet meer, ik wil niet meer.
Dood hoef ik niet. Ik wil alleen dat het ophoud. Alsjeblieft, haal me hier vandaan.

Verdomme, hoe durven ze mij dit aan te doen. Hoe durfden ze mij tot leven te wekken? Hoe durfden ze mijn geest te creeren? Iemand anders had in mijn plaats geboren moeten worden. Iemand die het aan kan. Iemand die het wil. Verdomme, hoe durfden ze mij dit leven in handen te geven?
Ik weet niet wie of wat daarboven is, maar ik mag het niet. Ik haat het en ik wens dat ik het nooit zou hoeven zien. Het moet uit mijn buurt blijven, mij met rust laten. Dat, of het moet alles hier laten eindigen. Niemand heeft het recht mij zulke pijn te laten ervaren. Ik wil dit niet. Ik heb het ook nooit gewild.
Ik wil het kwijt. Neem het, geef het nooit weer terug. Verlos me van deze hel, ik vraag het je als een gunst.

Life for sale. In fucked up condition and falling apart. 
Sold for any price.