Verandering?

Ik heb een lange dag samen te vatten. Of nee, een korte dag waarin veel is gebeurt, laat ik het zo zeggen.
Mijn dag begon rustig.Ik kon een uur of twee uitslapen. Aangezien ik om 10 uur een afspraak had met mijn psychologe, kon ik rustig uitslapen tot 9 uur. Nog anderhalf uur van tevoren op school zitten, daar zag ik het nut ook niet echt in. Dus ik stond daar om 10 uur in de praktijk, keurig netjes op tijd. Het begon allemaal zoals altijd. Ze vroeg hoe het op school ging en we hebben een beetje gepraat en al. Gekeken naar mijn negatieve kijk op de leerstof en de toetsen, sinds de grote tegenvallers deze periode en dat ik nu dus ook geen zin meer heb om te leren. (als ik leer en uren er aan besteed haal ik vijven, zo niet dan haal ik bijna hetzelfde). We hebben wat voorbereidingen gedaan op de komende EMDR sessies (vanwege de jaren gepest en al) en wat folders doorgelezen. Alles ging zoals altijd tot het einde en ik stond net op het punt weg te gaan. Nog met het voornemen tegen haar te beginnen over alles van de afgelopen tijd. Ik tijdrekken en heel stotterend een aanloopje maken naar het moment waarop ik zou zeggen wat er scheelde. Ik kan je zeggen: het had soepeler en met minder haperen gekund als ik het niet zo eng had gevonden, maar het is gelukt. Heel leuk met het resultaat dat ze mijn ouders een mail gaat sturen/gaat bellen om ze even op de hoogte te stellen van mijn niet zo blije humeur de laatste tijd. Waarschijnlijk kan ik binnenkort een gesprek met hun verwachten dat eindigt met dat mijn vader er helemaal niets van snapt en niet begrijpt waarom ik mij zo rot voel en mijn moeder die het probeert te snappen maar daar ook niet helemaal in slaagt. Ik ben gewoon een vreemd kind om mee om te gaan, blijkbaar. Maar in ieder geval is het wel beter als ze het weten, denk ik. Teleurstellend voor ze ook waarschijnlijk. Ze dachten net dat het weer goed met mij ging. Nou, mis dus.
Maar toch de grootste verandering heb ik zelf aangebracht. En ja, hier wil ik graag een applausje voor. Maar ik heb dus degenen die ik zo keihard heb laten vallen, de drie die ik eerder nog vrienden kon noemen en waarvan ik hoop dat nog steeds te kunnen, een mail gestuurd. Een lichte uitleg en samenvatting van wat er aan de hand is en natuurlijk een excuses. Ik ben bang geweest voor het versturen. Ik heb getwijfeld en deed er langer over dan zou moeten, maar heb het toch verstuurd en ben er blij mee. Doodsbang, dat nog steeds, maar op de een of andere manier toch beter. Nu nog wachten op een mail terug. Weer ben ik bang, maar dan vooral om het feit dat ze niet blij gaan zijn. Misschien zijn ze wel kwaad en willen ze niets meer met mij te maken hebben. Want hoe stom ook, die gedachte zit in mijn hoofd. Ik weet namelijk dat ik dat niet aan zou kunnen. Niet op het moment dat ik een stukje van mijzelf weg geef en net met trillende benen over mijn angst probeer te stappen. Waarschjnlijk zou dat mij nog dieper in een depressie storten dan nu al het geval is.

Ach, niet meer aan denken. Nu eerst slapen.Ik heb deze week al veel te weinig energie op gepompt. Gemiddeld 4/5 uur per nacht. Nee, ik moet nu toch echt mijn ogen dicht doen. Weltrusten.