Ik wil...

Ik wil schreeuwen, krijsen, alles kapot scheuren. Ik wil het behang van de muren krabben en met een mes alles om mij heen bekrassen. Ik wil het vernielen, allemaal. Niets mag nog heel blijven. Het moet zijn zoals ik mij van binnen voel: over hoop gehaald, aan stukken gescheurd, in flarden nog in elkaar hangend, kapot, wanhopig.
Maar wat ik nog het liefste wil is huilen. Gewoon ergens in een hoekje kruipen en alles er uit janken. Ik wil tranen verspillen en zo lang huilen dat ik geen lucht meer krijg. Ik wil het kwijt. Ik wil het allemaal kwijt. Het moet van mijn hart, kwijt.
Maar huilen wil niet meer. Het beste dat ik nog voor elkaar krijg is nattigheid in mijn ogen en als ik geluk heb een kleine traan over mijn wang. maar daar blijft het dan ook bij. Meer komt er niet. Ik kan het niet meer. Ik kan niet meer huilen. Ik kan alles niet meer kwijt. Het enige wat ik nog kan is voor mij uit staren en alles opkroppen. Ik kan mij rot en beroerd voelen. Ik kan van binnen verscheurd worden van verdriet en helemaal kapot gaan. Maar meer nog steeds niet, en helaas ook niet minder. Ik wil dit niet meer. Ik wil weer kunnen lachen. Ik wil mij weer goed voelen. Ik wil weer zelfverzekerd zijn en niets meer geven om hoe ik er uit zie. Ik wil niet meer zo eenzaam zijn en gewoon weer vrienden kunnen hebben. Ik wil niet meer bang zijn. Ik wil niet meer willen vluchten. Ik wil dat alles weer gewoon wordt zoals het altijd al was. Zoals het een paar weken geleden nog was. Ik wil dat alles weer gewoon... dat alles weer gewoon 'gewoon' word.

Ik wil zo veel. Maar willen is iets anders dan het ook daadwerkelijk krijgen of zien gebeuren. Helaas heb ik dat vaker gezien dan ik zou willen.
Weer dat woord.
"Ik wil..." "Ik wil..." "Ik wil..."
Ben ik egoïstisch omdat ik zo veel wil?
Ben ik hebberig?
Zelfzuchtig misschien?

Misschien moet ik mij maar beperken tot 1 ' ik wil'.

"Ik wil weer gelukkig zijn."