Zeker zijn van anderen heb ik nooit gekund. Mensen zeggen steeds iets anders en veranderen elke minuut weer van mening. Ik kan er mee leven, want dat heb ik altijd al gedaan. Maar tot nu kon ik altijd wel op mijzelf aan. Mijn mening bleef een tijdje hangen voordat het compleet om sloeg en wanneer ik een beslissing voor mijzelf had gemaakt, hield ik mij daar ook aan. Als ik dacht: ‘Vanmiddag ga ik leren en morgen goed mijn best doen op die toets’, dan deed ik dat. Wanneer ik mij in de ochtend rot voelde dan bleef dat gevoel ook de hele dag door hetzelfde, net zoals wanneer ik mij gelukkig voelde voor een dagje.
Maar nu ineens, gewoon van de ene op de andere dag, begint alles te schommelen. En nee, voor het geval dat iemand nu met een gevatte opmerking wil komen, ik ben niet ongesteld of moet dat bijna worden. Daar ligt het niet aan. Maar waar aan dan wel, dat weet ik niet. Mijn stemming wisselt elke minuut en mijn mening elk uur. Vandaag heb ik elke emotie zowat wel gevoeld. Ik was rustig vanochtend voor ik naar school ging. Op de fiets was ik gelukkig en zong ik bijna mee met de muziek op mijn mp3. Ik werd nerveus voor de toets en raakte in paniek tijdens de toets. Na de toets was ik opgelucht. Toen ik naar mijn fiets liep had ik een ‘I don’t care’ attitude en zodra ik er eenmaal op zat voelde ik mij weer even goed. Ik was teleurgesteld toen ik merkte dat de muziek die mij die ochtend nog zo gelukkig maakte, mij op dat moment irriteerde. Eenmaal op de fiets naar huis voelde het weer even alsof ik alles aan kon en genoot ik van de wind. Na die twee minuutjes groeide die irritatie weer en ongeveer halverwege kreeg ik een woedeaanval. Gelukkig dat het gebeurde op de fiets, want dan kon ik de agressie weg fietsen en heb ik enkel mijn hand pijn gedaan door op het stuur te slaan. Thuis was ik weer rustig en zodra ik de fiets in het hok had gezet genoot ik weer even van de zon. Binnen verdwenen mijn emoties als sneeuw voor de zon en de rest van de middag heb ik met een standaard humeur rond gelopen. Standaard als in lachen wanneer iemand tegen je praat en niet nadenken, niets voelen. Nu eenmaal de avond is aangebroken voel ik mij weer rotter en rotter te voelen.
De zon is verdwenen en heeft mijn humeur mee genomen. Ik wil weer naar buiten, op mijn fiets. Ik wil weer zo snel fietsen dat mijn benen branden van de pijn, auto’s moeite moeten doen om mij in te halen en ik de wind langs mijn gezicht en armen voel. Het moment van snelheid, het moment dat ik even vrij ben.
Helaas, zo lang is de trip naar school niet en verder heb ik nergens om naartoe te fietsen. Het zou ook tijdverspilling zijn, heen en weer fietsen alleen omdat ik dat leuk vind. Ik wil alleen op die ene weg. Die lange weg waarop je heerlijk vaart kunt maken en nauwelijks auto’s komen.
Mijn mening veranderde ook door de hele dag heen.
Ik besloot mij niet te veel van scheikunde aan te trekken vanochtend en heb nauwelijks nog geleerd. Vlak voor de toets sloeg ik die gedachte in de wind en ben ik alles in topsnelheid nog een keer over gaan lezen, natuurlijk 2 minuten voor de toets. Ik had de keuze gemaakt, toen ik mij mijn fiets stond, om mij nergens meer iets van aan te trekken. Ik had het aangedurfd om op het plein ineens te gaan zingen, terwijl ik weet dat ik nu nog niet eens normaal stemvolume aan zou kunnen slaan. Op de fiets besloot ik dat ik wilde bungeejumping, parachutespringen of een vrije val uit een vliegtuig wilde maken. Alles voor de adrenalinekick en weer die vrijheid, ik zou het zo gedaan hebben. Nu tril ik al bijna op mijn benen van angst bij enkel de gedachte al aan zulke hoogtes en is de behoefte compleet verdwenen. Gistermiddag, ook op de fiets, besloot ik dat ik viool wilde leren spelen, omdat ik zo van dat geluid ben gaan houden. Gisteravond heb ik ook dat besluit maar laten varen. Vanmiddag dacht ik er weer aan en bijna was ik naar de eerste beste winkel gegaan waar ze die instrumenten verkopen. Nu kan ik enkel nog denken: ‘Waarom? What’s the point?’
Dingen veranderen, en ik verander mee. Ik vind het niet leuk, haat het en wil dat het op houd. Verdomme, ik wil dat gevoel van op de fiets terug. Ik wil het geluk, de adrenaline en het lef weer terug. Damn, I hate the sun! It makes me feel happy and miss it when it’s gone again. It’s not fair. It never is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten