Momenten waarop je merkt hoe alles in elkaar steekt. Ze gaven niet echt om je, ze deden maar alsof. Zo lang hebben ze gedaan alsof ze alles voor je over hadden en zeiden ze dat ze je nooit zouden laten vallen. Wanneer je eens niets meer van je laat horen, omdat je even alleen wilt zijn, blijkt alles anders in elkaar te zitten. Natuurlijk weet je dat je er zelf om gevraagd hebt. Je hebt zelf gezegd niet meer op MSN te komen en hebt gemeld dat je geen zin meer had om de komende tijd nog iets af te spreken. Je weet dat je dat hebt gezegd, maar toch doet het pijn wanneer ze ook daadwerkelijk zo onbetrouwbaar blijken te zijn.
Ik weet dat ik dat ook heb gezegd. Dat ik afstand heb gedaan van het forum waar ik altijd op zat en niet meer op MSN kom. Ik heb ze verteld dat ik niet meer in het weekend gewoon gezellig om wou hangen en in mijn vrije uurtjes niet meer langs zou komen. Dat ze mij niets op gaan dringen vind ik goed, heb ik geen problemen mee. Ik had verwacht dat er een kloofje tussen ons zou ontstaan, enkel door mijn acties. Maar toch... dit is overdreven. Dit had ik niet verwacht van deze mensen. Ik had niet verwacht dat... dat mijn eerder nog zo dierbare goede vrienden, mij zo snel zouden afschrijven.
Twee van de drie hebben mij de eerste paar dagen na mijn actie gemaild. Ze vroegen of alles wel goed was en boden hun hulp aan. Ze wouden uitleg en waren ongerust. Ik was blij met deze mails. Ze begrepen dat ik wat rust wou hebben, maar wouden toch wat informatie. Heb ik geen problemen mee. Het deed mij goed om te zien dat ze toch om mij gaven. Alleen die andere... Het deed pijn om na een week of twee tot de conclusie te komen dat er helemaal geen mail meer zou komen. Zij was niet ongerust om mij, al had ze nog zo lang net gedaan alsof ze zo veel om mij gaf. Ik hoorde niets van haar. Zelfs op het forum, waar vele andere leden waar ik niet eens zo heel close mee was reageerden, liet zij niets van zich horen. Teleurstelling en totaal niet wat ik had verwacht.
Ik begin te twijfelen. Misschien moet ik alles maar weer goed maken. Die andere twee zullen mij zo langzamerhand vast al vergeten zijn. Natuurlijk, logisch ook. Wie zou er nou op mij willen wachten. Ik ben het niet waard om tijden lang op te wachten en om veel energie in te steken, dat weet ik dondersgoed.
Een veel te luide stem roept echter tegen mij dat ik er nog niet klaar voor ben om weer energie te steken in dingen als een vriendschap. Daarbij kan ik niet de vriendin zijn die ze zouden verdienen, de twee die toch nog iets om mij gaven. Het kost mij al al mijn kracht om mijzelf naar school te krijgen en er voor te zorgen dat ik mijzelf in het goede lokaal tegen kom op het goede moment. De verleiding om gewoon niet te gaan en in bed te blijven liggen, dag in dag uit, of om mijzelf in de mediatheek op te sluiten en gewoon de lessen over te slaan, is veel te groot. Ik zou mijzelf er niet toe kunnen zetten om na school nog eens wat af te kunnen spreken. Dat zou mij om zeep halen. Ik heb de energie niet om mij voor zulke dingen in te zetten.
Nee, inderdaad, ik heb gelijk. Het is het beste om nog even af te wachten.
Waarschijnlijk zal ik helemaal overnieuw moeten beginnen zodra ik weer verder zou willen gaan waar ik mijn leven laatst ten ruste heb gelegd. Ach, veel maakt het niet uit. Niets maakt nog uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten