Vreemd. Zo'n gevoel heb ik nog nooit eerder gehad. Of jawel, maar enkel op momenten dat ik een boek uitgelezen heb. Een boek met een open einde. De tegenstrijdigheid van de gedachte dat het verhaal ten einde is.Aan de ene kant weet je dat het maar een verhaal is, fictie. Maar aan de andere kant ben je zo verbonden geworden met de hoofdpersoon, dat het voelt alsof het meer was dan enkel een verhaal. Qua gevoel liggen realiteit en fictie op dat moment zo ontzettend dichtbij elkaar, dat je begint te twijfelen of het niet toch echt gebeurt is. Je was zo goed bevriend met de hoofdpersoon, dat kan toch geen fictie zijn? Geschreven fictie nog wel. Uiteindelijk geef je toe aan je verstand en kom je tot de conclusie dat het inderdaad toch enkel een verhaal was.
Dat gevoel bekruipt mij nu, maar dan andersom. Ik weet dat het echt is gebeurt. Ik heb elk woord gehoord en elke emotie gevoeld. Het is werkelijk waar. Ik heb die dierbare vriendin werkelijk gehad . Ik heb werkelijk al die gezellige dagen met haar doorgebracht en ik heb werkelijk die prettige gesprekken gevoerd. Ik heb werkelijk eigenhandig die vriendschap om zeep geholpen. Het is allemaal werkelijk gebeurt, dat weet ik zeker. Ik heb werkelijk van haar gehouden en om haar gegeven. Ik heb werkelijk eens zo'n vriendin gehad.
Maar toch... zelfs nu ik dit zo schrijf en dit zo denk. Toch kan ik een bepaald gevoel niet negeren. Ik moet bekennen dat er zonet een vreemde gedachte door mijn hoofd ging. Een vraag waar ik meteen het antwoord op wist, maar zo langzamerhand aan dat antwoord begin te twijfelen.
"Is het wel echt gebeurt? Was het niet gewoon allemaal een droom? Misschien heb ik wel een boek gelezen en beginnen werkelijkheid en fictie nu in elkaar over te lopen. Misschien word ik wel gek."
Natuurlijk is het wel echt gebeurt. Toch? Ik heb haar al zo lang niet meer gezien, haar al zo lang niet meer gehoord. Het begint zo onwerkelijk te worden. Bijna alsof het inderdaad allemaal maar een droom was. Alsof de laatste paar weken niet zijn gebeurt en ik net wakker ben geworden uit een lange slaap vol dromen.
Het trieste is, ik begin nog echt te twijfelen ook. Ik begin echt bijna te geloven dat het allemaal inderdaad niet is gebeurt. Ik moet het maar eens nagaan vragen bij een paar mensen, voordat ik mijn gezonde verstand echt helemaal onderuit haal.
Misschien word ik wel echt gek. Misschien ben ik het al.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten